|
Het verhaal van de operatiekamers |
|
In 1992 werd door Lester en Lois Eshleman het Institute of Urology opgericht met de eerste officiële urologie opleiding in sub Sahara Afrika. |
|
Toen hij toestemming kreeg om de afdeling te bouwen boven de PA (pathologie) afdeling was de basis gelegd. Er was een eigen poli, cystoscopie kamer, een afdeling met 34 bedden, een bibliotheek en enkele artsen kamers. Maar ook een eigen operatiekamer (OK) zodat men niet meer afhankelijk was van de chirurgen, orthopeden en andere snijders. De OK kon 5 dagen van de week draaien. Naast 2 stafleden waren er 2 artsen in opleiding. Deze laatste waren meestal ervaren chirurgen die meer over de urologie wilde leren en dan vooral de endoscopische ingrepen. Endoscopie is wat men nu noemt de sleutelgat chirurgie. In de urologie is men daar als een van de eerste mee begonnen om instrumenten te ontwikkelen waarmee men door de plasbuis naar binnen kon om dan zo in de blaas te kijken. In de laatste 60 jaar zijn steeds meer instrumenten ontwikkeld om operaties aan blaas en prostaat te verrichten. En ook voor blaasstenen wat vroeger een van de eerste urologische problemen was, zijn meer vriendelijke apparaten en tangen ontwikkeld om de stenen te verkleinen en te verwijderen. Toen de overheid het plan kreeg een volledige urologie opleiding te starten met meer artsen voorzag hij dat de afdeling uitgebreid moest worden. Er was nog ruimte om de afdeling als het ware te verlengen boven de technische dienst / garage. Wij zouden het eerder een garage noemen als je ziet dat het wagenpark daar ook onderhouden wordt. En het lawaai van slijpen, boren en lassen kan soms oorverdovend zijn. Hij vond het geld in Amerika en aldus werd de afdeling vergroot met een 2e OK, een extra kamer voor 4-6 patiënten, 6 stafkamers, een secretariaat en een grote bibliotheek die als leslokaal kon functioneren. In 2003 werd met de bouw begonnen en tijdens zijn laatste bezoek in 2005 heeft hij de voltooiing nog meegemaakt. Probleem zoals overal in Afrika was dat er net te weinig geld was. De OK was een grote zaal zonder vloer en inhoud. De Stichting Ananse heeft toen eerst de vloer betaald en door een legaat van Lenie Verhoeven kon een OK lamp aangeschaft worden samen met de eerste stoelen, bijzettafels en een medicijnkar voor de anesthesie (2009). Het ziekenhuis betaalde daarna de airco (2010). Nu in 2011 willen we nog een oplossing creëren voor de bedrading van de elektriciteit. Ook komt er nieuwere apparatuur voor de endoscopische operaties in de vorm van een camera, monitor en lichtbron. Werkt dan alles? In Afrika komt veel materiaal uit India en China. Het ziet er mooi uit maar is vaak een goedkope kopie van inferieure kwaliteit. Neem nu de scharnieren van de klapdeuren. Zij zijn gemaakt van een soort blik dus door het gewicht van de deur wordt het verwrongen, blijft niet recht. Het gevolg is dat de deuren uit zakken en over de vloer schrapen. Dus we hebben nu een serie scharnieren uit Duitsland besteld. De oude OK, op dit moment staat hij leeg. De vloer was versleten en kapot. De vloer zal vervangen moeten worden en een deel zal door Ananse betaald worden. Doordat het ziekenhuis hierin bij draagt, hopen we, zullen ze zich meer verantwoordelijk voelen voor het onderhoud. |
 |
 |
| De operatiekamer voor de verbouwing |
 |
| Nadat de Stichting Ananse geld had gegeven om de vloer van de OK te voltooien was het resultaat een lege operatiekamer met als lichtbron enkele spotjes …. |
 |
| Dankzij de donatie uit een legaat van Lenie Verhoeven hangt er nu een nieuwe operatie lamp en staan er nu een medicijnkar voor de anesthesie, 2 bijzet tafels, 2 krukjes en een stroomregulator. |
| De volgende stappen zijn het bijeen vergaren van materiaal om kijkoperaties te kunnen uitvoeren, reparatie van de vloer van de oude OK, onderhoud en reparatie van wasblokken en toiletten, de aanleg van een geordend electriciteitssysteem, de aanleg van een zuurstofsysteem en ........ |
2014 Stichting Ananse